LittleAmyP

Stilte voor de storm, de angst voor wat in aantocht komt sluipt er in. De sporen van zijn vorige doortocht zijn nog zichtbaar, en je probeert de zwakke plekken te beschermen. Je bereid je voor op een ravage, je verstevigt alle broze plekken en alle breekbare dingen zitten veilig opgeborgen. De overmoed slaat toe, en je denkt geleerd te hebben uit je vorige fouten. Maar tegen chaos is niets bestand. Je hoort de wind beuken tegen de muren, en de deur kraakt. Ramen versplinteren en glasscherven vliegen in het rond. Je beseft dat alles op instorten staat, en gaat schuilen onder tafel. Muren worden gesloopt en het dak valt naar beneden, j

I feel empty. Alone and unwanted. I don't know where I belong. I dont know if I belong anywhere. I'm inferior. I'm less. I understand, and accept that. I've tried so hard to be something. Anything, but I'm not. I can't be. I'm just inferior. People walk all over me. I hate it. Eventually I got somewhat used to it. Do you ever really get fully used to it though? I've learned to pretend like it doesn't hurt. Like nothing hurts, but it does. It hurts a lot. Some memories are more like scars.